LET'S CALL IT A NIGHT - 2

 

Simulizi: Let's Call It A Night

Sehemu Ya Pili (2)



Matibabu bado yalikuwa yakiendelea kila siku, Maimartha alikuwa kimya

kitandani huku akionekana kama mtu ambaye tayari alikuwa amekata roho. Kila

alipokuwa akimwangalia Maimartha kitandani pale, henry alijisikia uchungu

moyoni mwake.CHANZO:  https://deusdeditmahunda.blogspot.com/

Ni kweli alikuwa akiwaona watu wengi vitandani wakiteseka, alikuwa

akiwachukulia kawaida, kuumwa kwa Maimartha lilionekana jambo zito sana

moyoni mwake, alilichukulia kwa uzito tofauti na watu wengine walipokuwa

wakiumwa wakiwepo ndugu zake.

Kila wakati swali lake kwa madaktari lilikuwa atapona lini na atayafumbua

macho yake lini. Hakukuwa na dokta aliyekuwa akilijua hilo, kitu walichokuwa

wakikitaka ni kuendelea na tiba hiyo kama kawaida.

Picha za vipimo vya Magnetic Resonance Imaging (MRI) vikasafirishwa na

kupelekwa katika Hospitali ya Ahmedabad Civil ambayo ilikuwa ikipatikana

Ahmedabad. Ukiachana na India, hiyo ndiyo ilikuwa hospitali kubwa barani

Asia.

Wagonjwa wengi waliokuwa wakishindikana katika hospitali nyingine walikuwa

wakipelekwa katika hospitali hiyo ambayo ilikuwa na madaktari waliokuwa

wazoefu katika kuzifanya kazi zao.

Walipoyapokea majibu ya vipimo vya MRI kutoka katika Hospitali ya Ganga,

walichokifanya ni kumtuma daktari wao ambaye alikuwa mzoefu na matatizo

ya mifupa, Amir aende huko kwa ajili ya kumuona mgonjwa huyo, Maimartha.

Alipofika, kitu cha kwanza kilikuwa ni kuangalia taarifa nzima ya mgonjwa huo

hata kabla hajaanza kazi yake. Kila kitu alichokisoma katika ripoti hiyo

kilionesha kwamba pamoja na kuvunjika kwa uti wa mgongo, Maimartha

angeweza kupooza na kubaki hivyo maisha yake yote.

“Tunatakiwa kufanya haraka hata kabla miezi sita haijatimia, vilevile tunatakiwa

kufanya kila liwezekanalo kuhakikisha hizo chembechembe zilizotoka

zinatolewa kuepuka matatizo zaidi,” alisema Dk. Amir.

“Hatua ya kwanza ni ipi?” aliuliz Dk. Sunil.

“Kumchukua tena vipimo vya MRI.”

“Mmmh! Hivyo si tumekwishachukua na ripoti kukutumia?”

“Najua, natakiwa kuanza upya, kwa kufanya hivyo, nadhani itaweza kusaidia na

nitajua tatizo kubwa ni lipi,” alisema Dk. Amir.

Kwa sababu yeye ndiye alikuwa mtaalamu zaidi, hakukuwa na mtu aliyelipinga

hilo, walichokifanya ni kufanya kama alivyosema. Vipimo vya MRI vikachuliwa

kwa mara nyingine tena, majibu yalivyokuja, akagundua tatizo jingine kwamba

mbali na kuvunjika kwa uti wa mgongo, pia picha iliyopigwa ilionesha kwamba

ulikuwa umepinda kidogo.

“Hili ni tatizo ambalo sikuwahi kukutana nalo,” alisema Dk. Amir huku

akionekana kushangaa.

“Tatizo gani?”

“Uti wake wa mgongo umepinda, kazi ya kwanza tunayotakiwa kupambana

nayo ni kuurudisha uti huo kwenye hali yake ya kawaida na matibabu yaanze

rasmi,” alisema Dk. Amir.

“Mmmh! Itachukua muda gani mpaka unyooke?”

“Miezi miwili.”

“Sasa baada ya hapo, tutafanikiwa kumtibia kwa miezi sita? Itakuwa imebaki

miezi minne.”

“Tutaweza tu. Kupinda kwa uti wa mgongo ndiyo tatizo lililoleta tatizo lake la

kutokurejewa na fahamu. Kwanza tushughulikie suala hili,” alisema Dk. Amir.

Usiku hakulala, muda wote alikesha na vitabu vyake huku akiangalia ni kwa

namna gani angeweza kumsaidia Maimartha. Mgonjwa huyo alionekana kuwa

kwenye hali mbaya, alijua fika kwamba alikutana na wagonjwa waliokuwa na

matatizo ya uti wa mgongo lakini kwa Maimartha tatizo hilo likaonekana kuwa

kubwa zaidi.

Kichwa chake kilimuuma, kwa kutumia mitandao mbalimbali ya madaktari

wenzake, hakuweza kugundua namna ya kuurudisha uti wa mgongo wa

Maimartha kama ulivyokuwa, kwake, tatizo hilo likaonekana jipya.

Mbele yake alijiona kuwa na mtihani mkubwa, kufanikisha matibabu ya

Maimartha kulimaanisha kwamba uwezo wake ungekuwa juu zaidi kwani tatizo

hilo lilionekana kuwa jipya kabisa.

Alipekua kila kitu alichoona kufaa kupekuliwa usiku huo lakini wala haikusaidia.

Akajaribu kuufungua mtandao wa Google na kuanza kutafuta labda tatizo la

kupinda kwa uti wa mgongo lilikuwa limeelezewa, napo hakukuta kitu hali

iliyomuumiza kichwa zaidi.

“Nifanye nini sasa? Hivi kweli naweza kushindwa namna hii? Hapana, kusoma

kwangu kwa miaka thelathini halafu tatizo hili kweli nisilitatue, basi bora

nirudishe vyeti endapo tu itatokea kushindwa kulitatua tatizo hili,” alijisema Dk.

Amir.CHANZO:  https://deusdeditmahunda.blogspot.com/

Siku iliyofuata, asubuhi na mapema akafika hospitalini hapo, kitu cha kwanza

alichokifanya ni kuonana na ndegu wa Maimartha na kuanza kuongea nao.

Aliwaelezea tatizo lililokuwa likimsibu msichana huyo, kila mmoja alionekana

kusikitishwa.

“Atapona?” aliuliza bi Estelina huku akilia.

“Atapona tu, cha msingi muendelee kumuomba Mungu,” alisema Dk. Amir.

Kuunyoosha uti wa mgongo wake haikuwa kazi nyepesi, ilikuwa ni kazi ngumu

iliyohitaji umakini wa hali ya juu. Kila siku kazi ilikuwa ni hiyohiyo tu. Madaktari

walikuwa wakikusanyika katika chumba hicho kila siku ambazo Dk. Amir

alikuwa akifika mahali hapo.

Mwezi wa kwanza ukakatika, kwa mbali dalili zikaanza kuonekana kwamba uti

wa mgongo ungeweza kunyooka endapo wangeongeza juhudi zaidi.

Hawakukata tamaa, waliendelea mbele na mwezi wa pili ulipoingia, kazi ilikuwa

imefanyika, uti wa mgongo ulikuwa umenyooka, bila kutegemeam, wakajikuta

wakipiga makofi ya shangwe kana kwamba Maimartha alikuwa amepona.

“Asante Mungu kwa msaada wako, hongera sana dokta,” madaktari wengine

wakajikuta wakimpongeza Dk. Amir.

Wazazi wake, Henry na Dk. Mshana walipopewa taarifa kwamba madaktari

walikuwa wamefanikisha kuunyoosha uti wa mgongo wa Maimartha, wakabaki

wakimshukuru Mungu tu kwani waliamini kwamba yeye ndiye alikuwa dokta

mkuu aliyeujua zaidi mwili wa binadamu kuliko madaktari hao.

“Tunamshukuru Mungu, kwa hiyo atapona vizuri lini?” aliuliza bi Estelina.

“Tuna miezi minne, tusipofanikisha ndani ya miezi minne inamaanisha kwamba

mgonjwa wenu atapooza maisha yake yote,” alisema Dk. Amir.

“Kwa hiyo amepooza?”

“Kila mtu anayepata tatizo hilo ni lazima apooze,” alijibu Dk. Amir.

“Na vipi kuhusu kurudiwa na fahamu zake?”

“Alishindwa kurudiwa na fahamu kwa sababu uti wa mgongo wake ulikuwa

umepinda, tatizo limekwisha, tegemeeni kwamba atarudiwa na fahamu na

kuongea muda wowote ule,” alisema Dk. Amir, wote wakajikuta wakibubujikwa

na machozi, kuambiwa kwamba Maimartha alikuwa amepooza, kuliwaumiza

zaidi ila kuhusu kurudiwa na fahamu muda wowote ule, kidogo kuliwafariji.



Siku ziliendelea kukatika kama kawaida, kila siku Dk. Amir alikuwa na jukumu

la kufika hospitalini hapo na kumtibia mgonjwa wake. Moyoni mwake alikuwa

na imani kubwa kwamba Maimartha angekwenda kurudiwa na fahamu na

mwisho wa siku angepona kabisa.

Mpaka kufikia hapo, jina lake liliendelea kuwa kubwa, kazi aliyokuwa ameifanya

haikuwa ndogo, ilikuwa ni kazi moja kubwa ambayo ilimpa heshima kubwa.

Siku ya kwanza ikakatika, katika mwezi huo wa pili, ulipofika katikati, kama

muujiza, Maimartha akaanza kuyafumbua macho yake na kuanza kuangalia

hapo alipokuwa.

Madaktari walikuwa wamemzunguka, kila alipokuwa akiangalia alipokuwa

hakupafahamu lakini mara ya kuwaona madaktari hao, dripu alizokuwa

ametundikiwa na mashine ya oksijeni iliyokuwa imeziba pua na mdomo wake,

akagundua kwamba alikuwa hospitalini.

Madaktari waliomzunguka, hakukuwa na daktari mweusi, kila mmoja alikuwa

mweupe, hiyo ikaacha maswali kichwani mwake kwamba alikuwa wapi.

“Welcome to the world” (Karibu ulimwenguni)” alisema Dk. Amir huku uso wake

ukipambwa na tabasamu pana.

“Nipo wapi?” aliuliza Maimartha kwa sauti ya chini.

“Just relax....relax,” (Tulia...tulia)” alisema Dk. Amir.

Hapo ndipo ambapo Maimartha akaanza kukumbuka, mara ya mwisho kabisa

alikumbuka kwamba alikuwa ndani ya gari na alikuwa akisikia honi kwa nyuma,

alipogeuka, aliliona gari kubwa la mafuta likija kule alipokuwa, likaigonga gari

lake kwa nyuma, baada ya hapo, hakukumbuka kitu chochote kile

kilichoendelea.

Akaanza kujiangalia, akataka kuitoa mashine ile ya oksijeni, akashindwa

kuunyanyua mkono wake. Hakuishia hapo, akataka kuisogeza miguu yake,

akashindwa kabisa kufanya hivyo jambo lililomfanya kugundua kwamba

alipooza.

“Nimepooza, nimepooza,” alisema Maimartha huku akipiga kelele.

Alichokifanya Dk. Amir ni kuchukua sindano iliyokuwa na dawa ya usingizi na

kumchoma Maimartha, hapohapo akalala usingizi mzito.

Mpaka kufikia hatua hiyo, wakaanza kupongezana, kazi waliyokuwa

wameifanya ilikuwa kubwa iliyohitaji pongezi, hawakuamini kama kweli

walikuwa wamefanikiwa kwa kiasi hicho mpaka Maimartha kurudiwa na

fahamu, kazi kubwa ambayo ilikuwa imebakia ni kumrudisha katika hali yake ya

kawaida.

Walipopewa taarifa kwamba Maimartha alikuwa amerudiwa na fahamu, wote

kwa pamoja wakarukaruka kwa furaha na kukumbatiana, hawakuamini kama

mwisho wa siku Maimartha angeweza kurudiwa na fahamu kwani siku

ziliendelea kukatika na alikuwa kimya.

“Can she talk?” (Anaweza kuongea?) hilo lilikuwa swali la kwanza alilouliza

Henry.

“Yes, she can,” (Ndiyo, anaweza)

“We want to talk to her” (Tunataka kuongea naye) alisema Henry huku

akilengwa na machozi ya furaha. Kwa furaha aliyokuwa nayo moyoni,

haikuweza kuelezeka.CHANZO:  https://deusdeditmahunda.blogspot.com/

Dk. Amir hakutaka kuwaruhusu muda huo kwani hata kama wangekwenda

ingekuwa kazi bure tu kwa sababu Maimartha alikuwa katika usingizi mara

baada ya kuchomwa sindano ile, alichowaambia ni kwamba wajiandae

kumwangalia siku inayofuatia.

“No problem” (Hakuna tatizo)” alisema Henry.

Siku hiyo ikaonekana kuwa siku yenye furaha kuliko siku zote katika maisha

yake, alifurahia kusikia kwamba hatimae Maimartha alikuwa amerudiwa na

fahamu zake huku akiwa na uwezo wa kuzungumza.

Ndani ya chumba cha hoteli, Henry alikuwa akimshukuru Mungu, hakuamini

kwamba mwisho wa siku alikuwa ametenda muujiza na kumrudishia fahamu

zake Maimartha. Mpaka analala saa tano usiku, bado Henry alikuwa mwenye

furaha tele.

Kwa sababu yeye ndiye alikuwa mwandishi pekee aliyejua hali ya Maimartha

ilivyokuwa ikiendelea nchini India, siku iliyofuata akaandika taarifa kuhusiana

na hali aliyokuwa nayo Maimartha hospitalini hapo.

Zilikuwa ni taarifa zilizowashtua Watanzania kwa furaha, hatimae maombi

waliyokuwa wakiyafanya kwa kipindi kirefu, wakati huo Mungu alikuwa

ametenda.

Magazeti yote na vyombo vingine vya habari vikaanza kuandika kuhusu taarifa

hiyo ila jambo la kusikitisha lililoandikwa ni kwamba Maimartha alikuwa

amepooza.

Wakristo hawakucha kuomba, kila siku Jumapili jioni walikuwa wakikutana

katika Kanisa la Praise And Worship na kuanza kumuombea Maimartha ili afya

yake itengemae na kuwa kama zamani.

Picha zake wakati yupo kitandani zilimsisimua kila mtu. Alionekana kama mfu

kitandani hapo, wengi waliokuwa na moyo mwepesi wakaanza kulia,

muonekano wake aliokuwa nao kitandani pale ulimuumiza kila mtu.

“R.I.P Maimartha,” alisema jamaa mmoja ambaye alishika Gazeti la Uwazi, kila

alipoiangalia picha ya Maimartha, hakuwa na matumaini kama msichana huyo

angeweza kuamka tena.



Siku ambayo Henry na wazazi wake Maimartha walipofika hospitalini hapo kwa

ajili ya kumwangalia Maimartha, hawakuamini kama siku hiyo wangeweza

kuongea na mgonjwa huyo kutokana na kipindi kirefu kuwa kimya kitandani.

Hawakuacha kumuomba Mungu, katika viti ambavyo walikuwa wamekaa huku

wakisubiri kuingia ndani, walikuwa wakiikutanisha mikono yao na kuanza

kusali.

Walimwamini Mungu, walijua kwamba hata kupata fahamu kwa Maimartha

ulikuwa ni muujiza mkubwa wa Mungu ambao alikuwa ameufanya katika

maisha yake.

Mpaka Dk. Amir anafika na kuwaambia kwamba mgonjwa alikuwa

amekwishaandaliwa na kuanza kuingia ndani, hawakuamini kama wangemkuta

Maimartha akiwa macho huku akiwaangalia.

Walichoambiwa ndicho walichokutana nacho chumbani. Maimartha alikuwa

ameyafumbua macho yake, alikuwa akiangalia huku na kule, watu hao

walipoingia, machozi yakaanza kumbubujika.

Hakuwa na raha, moyo wake haukufurahi kabisa kila alipokuwa akikumbuka

kwamba kwa wakati huo mwili wake ulikuwa umepooza. Alitamani kutembea

kama watu hao waliokuwa wameingia ndani ya chumba hicho, alitamani

kuchezesha viungo vyake kama watu hao lakini kwa kipindi hicho

haikuwezekana kabisa.

Alikuwa kitandani hapo kama gogo, hakuwa na nguvu ya kugeuka kutoka

upande mmoja kwenda upande mwingine.

“Henry...” Maimartha alijikuta akiita kwa sauti ya chini, Henry akamsogelea.

“Maimartha, hatimae umerudiwa na fahamu,” alisema Henry huku machozi ya

furaha yakianza kumtoka.

“Nimepooza Henry, siwezi hata kuugeuza mwili wangu kutoka sehemu moja

kwenda nyingine,” alisema Maimartha, bado sauti yake ilikuwa ikisikika kwa

chini kabisa.

Kana kwamba hakuwaona wazazi wake mahali pale. Maimartha alikuwa

akiongea na Henry tu kwani huyo ndiye mtu ambaye alikuwa naye karibu hata

kabla hajapatwa na majanga aliyokuwa ameyapata.

“Naomba unisamehe Maimartha, mimi ndiye niliyesababisha yote haya,”

alisema Henry kwa sauti ya chini, machozi ya furaha yaliyokuwa yakimbubujika

yakabadilika na kuwa machozi yenye maumivu makali moyoni mwake.

“Si kosa lako Henry, ulifanya kile ulichotakiwa kufanya,” alisema Maimartha.

Bado sauti yake ilikuwa ni ya chini mno, kulikuwa na kazi ya ziada kumsikia

kile alichokuwa akikiongea mpaka ulisogeze sikio lako na kumsikiliza kwa

umakini.

Wazazi wake wakakisogelea kitanda kile, japokuwa binti yao alikuwa

amerudiwa na fahamu lakini bado waliendelea kumuonea huruma kitandani

pale. Ule, kwao ukaonekana kuwa mkubwa katika maisha ya Maimartha,

hawakutarajia kama ingetokea siku ambayo Maimartha angekuwa katika hali

hiyo.CHANZO:  https://deusdeditmahunda.blogspot.com/

“Maimartha...” aliita mama yake, bi Estelina.

“Mama...umekuja kuniona,” alisema Maimartha.

“Nimekuja mwanangu, nisingeweza kukuacha, hali yako inanisikitisha sana, kila

siku nimekuwa nikimuomba Mungu urudi katika hali nzuri,” alisema bi Estelina

huku naye akianza kububujikwa na machozi.

Bado mioyo yao haikupata faraja ile waliyotakiwa kuipata, japokuwa mtoto

wao, Maimartha alikuwa amerudiwa na fahamu na kuweza kuzungumza tena

lakini bado hawakufurahishwa kumuona akiwa katika hali ile, walitaka aweze

kusimama na kutembea kama ilivyokuwa zamani.

“Mungu atatenda tu, nitasimama na kutembea kama zamani,” alisema

Maimartha kwa sauti ya chini.

Japokuwa alikuwa akipitia mateso makali kitandani pale bado moyo wake

ulikuwa na imani kubwa kwamba kuna siku angeweza kusimama tena na

kutembea kama ilivyokuwa zamani.

Hiyo ilikuwa ni imani yake ambayo kila siku ilikuwa ikitenda kazi moyoni

mwake. Mpaka kufikia kipindi hicho, bado aliendelea kujisaidia na kula kwa

kutumia mipira ile ambayo baada ya siku kadhaa ikatolewa na kuanza kutumia

njia ya kawaida.

Hakika Maimartha aliendelea kuwa kwenye mateso makali kupita kawaida.

Alitamani kutembea kama alivyokuwa zamani lakini katika kipindi hicho, ajali

aliyokuwa ameipata ilibadilisha kila kitu.

“Kama Yesu aliwaponya watu waliopooza na kuwafanya vipofu kuona, kweli

atashindwa kuniinua katika kitanda hiki?” aliuliza Maimartha.

“Anaweza. Bado haujamaliza kazi yake, itakupasa uendelee kuwa hai kwa ajili

ya kuifanya kazi yake,” alisema Henry huku kwa mbali akiachia tabasamu.

“Kama ataniponya, ni lini sasa?”

“Siku yoyote. Mungu huwa hawai na wala hakawii, anafanya mambo yake kwa

wakati ulio sahihi.”

“Henry....”

“Naaam.”

“Unanipenda?”

“Umekuwa rafiki yangu kwa kipindi kirefu, ninakupenda Maimartha.”

“Simaanishi urafiki, macho yako yananionyeshea kila kitu, unanipenda?” aliuliza

Maimartha.

“Maimartha....” aliita Henry, akakaa kimya huku akijifikiria jibu la kutoa mahali

hapo.

“Naomba unijibu Henry,” alisema Maimartha.

“Najisikia hivyo moyoni mwangu, sijui kwa nini, nilikuwa nakuchukulia kama

mtu wa kawaida, ila kadri siku zinavyozidi kwenda mbele, nahisi kukupenda

kwa mapenzi ya dhati,” alisema Henry kwa sauti ya chini, hakutaka wazazi wa

Maimartha wasikie.

“Nimepooza Henry, utanipenda vipi mtu kama mimi?” aliuliza Maimartha.

“Ninaamini utapona tu, na hata kama hautopona, bado hiyo si sababu ya

kunifanya nisikupende maishani mwangu. Najihisi kuwa na mapenzi mazito

kwako, sijajua kwa nini, moyo wangu unaniambia kwamba wewe ndiye mke

sahihi wa maisha yangu,” alisema Henry, yalikuwa maneno yenye kuumiza

mno, yakamfanya Maimartha kububujikwa na machozi.

“Nimepooza Henry,” alisema Maimartha, alikuwa akijisikia uchungu kuwa katika

hali ile.

“Maimartha, Mungu ameruhusu jambo hili kutokea, huwa hafanyi makosa

anaporuhusu jambo fulani litokee. Labda ameruhusu hili kwa kuwa anataka

kuona ni kwa jinsi gani nitaweza kukuoneshea upendo wa dhati kutoka moyoni

mwangu. Maimartha, umepooza, ndiyo, lakini huu ni muda wangu wa

kukuonyeshea mapenzi ya dhati. Ninakupenda Maimartha,” alisema Henry, naye

akajikuta akianza kububujikwa na machozi.

Alikuwa ameamua, kila siku alipokuwa hospitalini hapo,kila alipokuwa

akimwangalia Maimartha, aliuhisi moyo wake kuwa kwenye mapenzi ya dhati

kwa msichana huyo.

Moyo wake ulikuwa umekufa na kuoza, hakutaka tena kuwa na msichana

mwingine zaidi ya Maimartha ambaye alikuwa kitandani akisubiri kufa tu. Moyo

wake ulizidiwa na mapenzi juu ya msichana huyo, hata kama alikuwa

amepooza kitandani, hilo hakujali, kitu alichokuwa akikisikiliza ni mapenzi

yaliyoanza kuchipuka moyoni mwake tu.



Henry alijikuta akiwa kwenye mapenzi ya msichana Maimartha kwa asilimia

mia moja. Kipindi cha kwanza aliona ni kitu kisichowezekana kwa mtu kama

yeye ambaye alikuwa amepanga kutokujiingiza katika mahusiano ya mapenzi

kuanza kumpenda msichana yeyote yule.

Kwa Maimartha, ilimshangaza sana. Hakuwa na wazo la kuwa na msichana

huyo, si kwamba alikuwa amepooza tu bali hata kwenye kipindi alichokuwa

mzima wa afya, bado hakuwa akimpenda, kila siku alimchukulia kama mtu wa

kawaida.CHANZO:  https://deusdeditmahunda.blogspot.com/

Leo hii, msichana huyo akiwa kitandani huku akiwa amepooza mwili mzima,

akajikuta akianza kuanguka katika mapenzi ya msichana huyo. Bado hakujua

kitu hicho kilisababishwa na nini kwani kama ni ukaribu, aliwahi kuwa karibu na

wasichana wengi lakini jambo hilo halikuwahi kutokea.

“Ninampenda Maimartha, nikisema simpendi nitakuwa najidanganya tu,”

alisema Henry katika kipindi ambacho alikuwa katika chumba cha hoteli.

“Lakini kwa nini imekuwa hivi? Mbona sikuwa nikimpenda toka kipindi cha

nyuma, kwa nini imekuwa leo?” alijiuliza Henry lakini hakupata jibu, suala

lilikuwa ni lilelile kwamba alikuwa kwenye mapenzi ya dhati na msichana huyo.

Siku iliyofuatia, aliamka kitandani na kujiandaa kwa ajili ya kwenda hospitalini

kumuona Maimartha. Siku hiyo hakutaka kwenda mikono mitupu, alipitia katika

duka la maua na kununua maua kadhaa na kadi ya kumtakia afya njema.

Alipofika hospitalini hapo, akamuwekea Maimartha maua yale pembeni na kisha

kumbusu kwenye paji la uso. Japokuwa alikuwa amepooza kitandani, akahisi

kabisa kwamba busu lile lilikuwa limemletea kitu cha tofauti mwilini mwake,

akaachia tabasamu.

“Henry...” aliita Maimartha kwa sauti ya chini.

“Unasemaje kipenzi.”

“Mwili wangu umesisimka.”

“Mwili wako umesisimka?” aliuliza Henry kwa mshtuko.

“Ndiyo. Mwili wangu umesisimka,"alisema Maimartha huku akianza

kububujikwa na machozi

“Hapana. Haiwezekani mwili wako kusisimka na wakati umepooza,” alisema

Henry.

“Kweli Henry, mwili wangu umesisimka, busu lako lilitaka kunirudisha katika

hali ya kawaida,” alisema Maimartha huku akionekana kumaanisha kile

alichokuwa amekisema.

“Hebu jaribu kuunyanyua mkono wako,” alisema Henry na Maimartha kujaribu

kufanya hivyo.

“Siwezi. Nashindwa kufanya kitu chochote kile,” alisema Maimartha kwa sauti

ya chini huku akionekana kuwa na majonzi.

Henry akanyong’onyea, kitendo cha kuona kwamba Maimartha hakuweza hata

kuufanyisha kazi mwili wake kuliendelea kumpa uhakika kwamba bado

msichana huyo hakuwa amepona na hata ile kauli ya kusema kwamba aliuhisi

mwili wake ukisisimka haikuwa kweli.

“Kuna siku utasimama na kutembea tena,” Henry alimwambia Maimartha,

ilionekana kuwa kauli uliyojaa imani kubwa.

“Namtumaini Mungu, nitarudi kama nilivyokuwa,” alisema Maimartha.

Huku mapenzi baina ya watu hao wawili yakianza kuchipuka, hapo ndipo

ambapo Henry akamuomba Maimartha kumwadithia maisha yake ya nyuma

kwa ajili ya kuandaa kitabu cha maisha yake.

Hilo halikuwa tatizo tena, alichokifanya Maimartha ni kumuahidi Henry kwamba

kesho yake ingekuwa siku maalumu ya kuanza kumuhadithia kila kitu

kilichokuwa kimetokea katika maisha yake ya nyuma.

Henry akaifurahi, hicho ndicho kitu alichokuwa akikitaka kwa kipindi kirefu kwa

kuamini kwamba kingempa jina kubwa zaidi ya lile alilokuwa nalo katika kipindi

hicho.

Siku iliyofuata, Henry alikuwa amejiandaa kwa kila kitu, mkono mwake alikuwa

na vitendea kazi vyote kama kalamu na notebook yake tayari kwa kuanza kazi

aliyotarajia kuifanya hospitalini.

Alipofika, mara baada ya maongezi ya hapa na pale likiwepo la kumjulia hali,

Henry akajiweka sawa tayari kwa kusikiliza kile alichokuwa akitaka kuhadithiwa

na Maimartha huku yeye akiwa tayari kwa kuandika baadhi ya vitu.

“Henry, naomba usinichukie,” alisema Maimartha.

“Siwezi kukuchukia, kilichopita, kimepita, kamwe hakiwezi kunifanya

nikuchukie,” alisema Henry.

“Kweli?”

“Niamini.”

“Nashukuru kama unamaanisha.” alisema Maimartha.

Henry akajiweka vizuri, akaishika vizuri kalamu yake tayari kwa kuanza kazi

aliyokuwa akitamani kuifanya kwa kipindi kirefu. Maimartha akameza mate,

kabla hajaanza kuongea kitu chochote kile, machozi yakaanza kumtoka,

alionekana kuumizwa na matukio yake ya nyuma yaliyotokea katika maisha

yake.

“Nitaanza mwanzo kabisa kipindi ambacho mama alikuwa amejifungua.

Sikuona ila alinihadithia kila kitu, nadhani natakiwa kuanzia hapo,” alisema

Maimartha.

“Hakuna tatizo,” alisema Henry huku akijiweka sawa, notebook ilikuwa

mapajani mwake na kalamu mkononi mwake, alichokuwa akikitaka ni kuandika

vitu muhimu ambavyo Maimartha angevitamka mahali hapo.





CHANZO:  https://deusdeditmahunda.blogspot.com/
1987, Nungi, Singida.



Msichana mjamzito alikuwa akilia kwa maumivu makali alipokuwa katika
barabara ndogo iliyokuwa ikielekea katika Kijiji cha Muhalala mkoani Singida.
Wapita njia waliokuwa wakipita karibu na njia ile, wakaanza kumfuata msichana
yule aliyekuwa akiendelea kulia kwa maumivu makali ya kutaka kujifungua huku
akionekana kuhitaji msaada.
Tayari damu zikaanza kumtoka kitu kilichowafanya watu wale waliomfuata
kushikwa na wasiwasi kwamba kuona endapo wasingefanya kile kilichotakiwa
kufanywa basi hali ingeweza kuwa mbaya.
Kwa haraka sana msichana yule akalazwa chini na mwanaume mmoja
miongoni mwa watu wale waliomsogelea kukaa katikati ya miguu yake na
kuanza kumtoa mtoto.
“Sukumaaaa...sukuma....” alisema mwanaume huyo huku akiwa ameiweka
mikono yake tayari kwa kumvuta mtoto ambaye alionekana kuwa tayari kutoka.
Haikuwa kazi nyepesi, yalikuwa ni maumvivu makubwa mno aliyosikia
msichana huyo. Aliambiwa asukume, aliendelea kusukuma mpaka ukafika
wakati ambacho akaanzakukosa nguvu kabisa za kuendelea kusukuma.
“Nimechoka,” alisema msichana yule, sauti yake tu ilimaanisha kile alichokuwa
akikiongea.
“Sukuma, sukuma,” alisema mwanaume yule huku mikono yake ikiwa tayari
katikati ya mapaja ya msichana yule.
Walipoona kwamba kila walipoongea kipole msichana yule hakuwa akisukuma,
wakaanza kumpiga vibao mfululizo mashavuni kitu kilichomfanya kuanza kazi
ya kusukuma kwa mara nyingine.
Ingawa kulikuwa ni njiani kwenye vumbi lakini hakukuwa na mtu aliyejali hilo,
kitu walichokuwa wakikitaka kwa wakati huo ni kuona mtoto huyo akizaliwa tu.
Damu hazikukoma, bado ziliendelea kutoka kama kawaida, njia ikajaa damu na
majimaji ambayo yaliendelea kutoka kwa msichana yule, baada ya dakika kumi
za maumivu, mwanaume yule akafanikiwa kumtoa mtoto huyo.
Mtoto alikuwa kimya, macho yake yalikuwa yamefumba, alichokifanya ni
kukikata kitovu na kisha kuanza kumtingishatingisha mtoto yule, akaanza kulia
huku akikunjakunja ngumi hali iliyomfanya mwanaume yule kutoa tabasamu
pana.
“Wa kike,” alisema mwanaume huyo.
Hapo ndipo walipoanza kushughulikia suala la kumpeleka katika zahanati
ndogo iliyokuwa katika Kijiji cha Muhalala.
Kijijini hapo, hakukuwa na maendeleo yoyote yale. Hakukuwa na usafiri wa
hospitalini, wanakijiji wenyewe hawakuwa wakimiliki hata baiskeli, ukiachana na
hayo, hata vyakula vyenyewe vilikuwa ni vya shida mno.
Hali ilikuwa mbaya sana, japokuwa mwanamke yule alikuwa akitokwa na damu
na hakukuwa na usafiri wowote ule, wakaanza kumbeba kumpeleka katika
zahanati ya kijiji hicho ambacho kilikuwa na umbali wa zaidi ya kilomita tatu.
Mwendo ulikuwa mrefu wenye kuchosha lakini hawakutaka kuacha kuelekea
katika zahanati hiyo. Mwanamke yule wasiyemjua alikuwa akiendelea kupiga
kelele za maumivu huku damu zikiendelea kumtoka hali iliyoonyesha kwamba
angeweza kufariki muda wowote ule.
“Subirini kwanza,” alisema mzee mmoja.
“Kuna nini?”
“Damu zinamtoka sana. Hatuwezi kupata ngadungadu?” aliuliza mzee huyo.
“Ngoja tuangalie.”
Mzee mmoja akaingia porini. Ngadungadu yalikuwa ni aina ya majani ambayo
yalikuwa yakiota sana porini huku kazi yake kubwa waliyokuwa wakitumia
wanakijiji wa vijiji vya Singida ni kukaushia damu mwilini.
Hata kama mwili ulikuwa umepata jeraha la aina gani huku damu zikitoka,
ukipaka majani ya ngadungadu damu inakata kabisa.
Hayo ndiyo majani waliyokuwa wakiyataka mahali hapo. Haikuwa kazi ndogo
kuyapata, baada ya dakika tano, mzee yule akawarudia mahali hapo huku
akiwa na majani hayo ambapo kwa kutumia meno yao, wakayasaga na kisha
kumpaka mwanamke yule sehemu za siri, damu ikakata.
“Tuondokeni,” alisema mzee yule ambaye alionekana kuwa kiongozi na safari
kuendelea.
Kwa shida kubwa, kupata vilima na kushusha, kutembea katika sehemu
tambarare na mabondeni, mwisho wa siku wakajikuta wakiingia katika Kijiji cha
Muhalala ambapo wakampeleka mwanamke yule katika zahanati ndogo huku
akiwa amepoteza fahamu.
“Mleteni,” alisema nesi mmoja miongoni mwa manesi wanne waliokuwepo nje
ya zahanati ile.
Msichana yule akachukuliwa na kupandishwa juu ya kitanda, hakuwa
akijitambua na alikuwa amepoteza damu nyingi sana njiani, Hapo ndipo
matibabu yalipoanza.
Kwanza akasafishwa na kulazwa huku dripu ikining’inizwa juu na maji yakiingia
kidogokidogo kwenye mshipa wake. Baada ya dakika ishirini, nesi mmoja
akawafuata wanaume wale.
“Mnamfahamu huyu msichana?” aliuliza nesi mmoja.
“Hapana. Tulikutana naye njiani, tukaamua kumsaidia,” alijibu mwanaume
mmoja.CHANZO:  https://deusdeditmahunda.blogspot.com/
“Kwa hiyo hamumfahamu kabisa?”
“Ndiyo dada. Kuna nini? Amekufa?”
“Hapana. Dokta anataka kuongea na ndugu zake.”
“Labda tuseme sisi ndiyo ndugu zake, kwa hiyo kuna nini?”
“Nifuateni.”
Yule nesi akaanza kuingia ndani, wanaume wale watatu wakainuka na kuanza
kumfuta. Nesi akaingia katika chumba kidogo kilichokuwa kikitumika kama ofisi
ya daktari mkuu wa zahanati ile, nao wakaingia.
Macho yao yakatua usoni mwa mzee mmoja mwenye ndevu nyingi aliyekuwa
amevaa miwani usoni. Uso wake haukuwa na tabasamu hata kidogo, alionekana
kuwa ‘serious’ kila wakati.
Wanaume wale walipoingia, akaishusha miwani yake na kuanza kuwaangalia,
aliporidhika, akachukua faili lililokuwa mezani na kuanza kulifungua.
Akaanza kuyapitisha macho yake ndani ya faili lile, aliporidhika, akayainua
macho yake na kuanza kuwaangalia tena.
“Mgonjwa wenu amepoteza kiasi kikubwa cha damu, inabidi asafirishwe
kuelekea Singida Mjini,” alisema dokta yule.
“Na vipi kuhusu mtoto wake?”
“Mtoto wake tumemwangalia, anaendelea vizuri japokuwa naye tulimkuta na
tatizo kidogo, ila anaendelea vizuri. Itampasa asafirishwe na mama yake
kuelekea Mjini,” alisema dokta yule.
“Hilo si tatizo. Gari si lipo?”
Gari lipo ila kwa sasa lipo Mwasa, kwenye saa nane mchana watakuwa
wamekwishafika hapa. Si unajua tuna gari moja tu la hospitali,” alisema dokta
yule.
“Basi hakuna tatizo. Tutasubiri.”
“Sawa. Ila inabidi mchangie mafuta,” alisema dokta yule.
“Hakuna tatizo.”
Ilipofika saa nane mchana, gari aina ya ‘defender’ likasimama nje ya hospitali
ile, kwa haraka manesi waliokuwepo ndani ya zahanati wakatoka huku wakiwa
wamembeba msichana yule na mtoto wake, wakamuweka ndani ya gari lile.
“Na sisi si tunakwenda?” aliuliza mwanaume mmoja.
“Ndiyo. Ila hela ya mafuta iko wapi?” aliuliza dokta yule. Mwanaume mmoja
akamfuata na kumpa kiasi cha shilingi mia tano ambacho walikuwa
wamechanga na dokta kumpa dereva.
“Ongozana nao,” alisema dokta akimwambia nesi mmoja.
Safari haikuwa fupi, kutokana na ubovu mkubwa wa barabara iliyokuwa na
mashimo mengi, gari lilikuwa likiendeshwa kwa mwendo wa taratibu sana hali
iliyowapelekea kuchoka kupita kawaida.
Kila wakati, walikuwa wakimwangalia mwanamke yule waliyekuwa wakimsaidia,
kwa muonekana wake alionekana kuwa binti mdogo ambaye kwa kukadiria tu
alikuwa na miak isiyozidi ishirini.
Vichwa vyao vilikuwa na maswali mengi ya kuuliza lakini katika kipindi hicho,
kila mmoja alikuwa kimya akiifuatilia safari hiyo ambayo kwa ujumla ilionekana
kuwa kero kutokana na mashimo mengi barabarani.
Walichukua masaa matatu, wakafika Singida Mjini ambapo wakampeleka katika
Hospitali ya Mkoa na matibabu kuanza rasmi huku wanaume hao wakibaki
kwenye mabenchi.
“Hapa tutachelewa. Tukatoeni taarifa kwa manesi ili kama vipi tuondoke,”
alishauri mwanaume mmoja.
“Hakuna tatizo,” aliunga mkono mwanaume mwingine na wote kumfuata dokta
na kumweleza kila kitu kuhusiana na safri yao mpaka walipomkuta mwanamke
huyo.
“Hakuna tatizo. Nyie nendeni, nawaahidi atapona tu,” alisema dokta huyo na
wanaume wale kuondoka zao.



Namtaka mtoto wangu, dokta, mtoto wangu yupo wapi?” aliuliza msichana yule
kwa sauti ya juu iliyoonekana kuwa kelele hospitalini hapo.
“Nyamaza, mtoto wako yupo salama,” alisema nesi mmoja.
“Yupo wapi? Nionyesheeni mtoto wangu kwanza,” alisema msichana yule.
Kwa sababu alikuwa akipiga sana kelele, walichokifanya manesi waliokuwa
ndani ya chumba kile ni kumletea mtoto wake ambaye alionekana kuwa katika
hali ya usafi.
Msichana yule akaonyesha tabasamu pana usoni mwake, kumuona mtoto wake
kukampa faraja kubwa, akamchukua na kuanza kummwagia mabusu mfululizo
usoni
“Nakupenda mwanangu,” alisema msichana yule.
Kuanzia siku hiyo, msichana huyo akawa mtu wa kukaa hospitalini hapo. Uso
wake ulionekana kuwa na majonzi makubwa, hakuamini kama aliweza
kujifungua mtoto yule salama.
Kila alipokuwa akimwangalia, alikuwa akilia tu. Moyo wake ulijawa na
maumivu, maisha yake ya nyuma yalimuumiza kupita kawaida, hakuamini
kama mwisho wa siku alikuwa amemshika mtoto wake mikononi mwake.
Kila walipokuwa wakimwangalia, manesi walikuwa wakimshangaa. Kwa
muonekano wake tu, alionekana kuwa na kitu moyoni mwake, alionekana
kuumizwa na kitu fulani lakini hakuwa radhi kukizungumza mahali hapo.
Manesi hawakutaka kukaa kimya, walichokifanya ni kuanza kumdadisi ili kujua
ni kitu gani kilichokuwa kikiendelea kwa msichana yule, kwa nini alijifungulia
njiani? Alikuwa akitoka wapi? Na ndugu zake walikuwa wapi?
“Nilifukuzwa na baba baada ya kumwambia kwamba nilikuwa na mimba,”
alisema msichana yule kwa sauti ya chini.
“Umetoka wapi?”
“Kijijini kwetu.”
“Wapi?”CHANZO:  https://deusdeditmahunda.blogspot.com/
Hakutaka kulijibu swali hilo, akabaki kimya kwa muda. Kilio cha kwikwi kilianza
kusikika kutoka kwake. Alilia kwa sekunde kadhaa, akajitahidi kunyamaza na
kuyafuta machozi yake.
“Nimetokea Nungi,” alijibu msichana yule.
“Sawa. Ni nani aliyekupa ujauzito huu?”
“Sijui. Ninachokumbuka ni kwamba kuna siku nilibakwa na vijana wanne kijijini
kwetu wakati natoka kwenye mkutano wa injili,” alisema msichana yule.
“Ulibakwa na vijana wanne?”
“Ndiyo.”
“Ikawaje sasa?”
“Nilipokwenda nyumbani, sikuwaambia wazazi, nilijifungia chumbani nikilia tu
kwani nilijisikia maumivu makubwa moyoni mwangu. Nilimuomba Mungu anipe
amani na furaha kama niliyokuwa nayo lakini ilishindikana kabisa. Baada ya
miezi miwili, kwenda kupima, nikaambia nina ujauzito,” alisema msichana huyo.
“Pole sana. Wazazi wako wameokoka?”
“Hakuna aliyeokoka. Nilipoamua kuokoka, wakanitenga, wao ni wapagani,
hawalijui kanisa wala msikiti, wapowapo tu. Kwa kipindi kirefu walikuwa
wakinisisitizia kwamba sikutakiwa kwenda kanisani, niliwabishia sana na ndiyo
maana hata nilipowaambia kwamba nina mimba, wakanifukuza,” alisema
msichana huyo.
“Ukaenda kuishi wapi baada ya hapo?”
“Nilikuwa katika cha Mbwenini, huko, nikajiunga na kikundi kimoja cha ngoma
kilichokuwa kikimilikiwa na mwanamke mmoja aliyekuwa akiitwa Ebeza.
“Nikaishi na mwanamke yule kwa miezi kadhaa, mimba yangu ilipoanza
kuonekana ndipo hapo alipoanza kuninyanyasa. Siku moja kabla ya kujifungua,
nikaamua kutoroka kwani mambo yalikuwa magumu mno,” alisema msichana
huyo.
“Pole sana. Unaitwa nani?”
“Naitwa Estelina.”
“Pole Estelina,” alisema nesi mwingine.
“Asante dada.”
Estelina aliendelea kukaa hospitalini pale kwa takribani siku mbili na ndipo
aliporuhusiwa kuondoka nyumbani. Siku hiyo ilikuwa ni ya majonzi kwake,
hakuwa na sehemu ya kwenda na wala hakutaka kurudi nyumbani kwao wala
kwa bi Ebeza.
Japokuwa hakutaka kwenda huko lakini hakuwa na sehemu yoyote ile ya kuishi
jambo lililomfanya kuwa na wakati mgumu mno.
Manesi walipoligundua hilo, wakaamua kuchanga fedha na kisha kumgawia,
kilikuwa ni zaidi ya shilingi elfu moja, hicho ndicho ambacho alitakiwa kuanza
nacho maisha. Kwa mwaka huo 1988, kiasi hicho kilikuwa kikubwa sana.
“Nitabaki hapahapa mjini, mpaka nipate fedha zaidi,” alisema Estelina.
Huo ndiyo uamuzi aliokuwa ameufikia muda huo, alitaka kuendelea kubaki hapo
mjini kwa ajili ya kukusanya fedha ili akizipata ajue ni kitu gani kilichokuwa
kikifuatia.
“Nitafanya kazi baa,” alijisemea Estelina.
Hakutaka kuchagua kazi, hakuwa na sehemu yoyote ya kulala na wala hakuwa
na uwezo wowote wa kupanga chumba hivyo maisha yake kwa wakati huyo
alitegemea kuishi mitaani tu.
Mtoto, kwake akaonekana kuwa usumbufu mkubwa, kuna wakati alitamani
kumtupa sehemu ili aendelee na maisha yake lakini kuna wakati roho ya
huruma ilikuwa ikimjia na kuona kwamba kile nacho kilikuwa ni kiumbe cha
Mungu.
Akaamua kumvumilia, japokuwa alikuwa mtoto wa kulialia kila wakati lakini
hayo yote akaona si kitu, hakuona kama hizo zilikuwa sababu zilizojitosheleza
za kumtupa mtoto wake.
“Naomba kazi,” alisema Estelina, alikuwa katika chumba kimoja ambacho
kilitumika kama ofisi ya meneja wa baa ya Mapesapesa iliyokuwa hapo Singida
Mjini.
“Nani kakwambia kuna kazi hapa?” aliuliza meneja huyo, alikuwa mzee mwenye
mvi huku mdomo wake ukionyesha kwamba alikuwa mzuri wa kuvuta tumbaku.
“Nimeona tangazo hapo nje.”
“Si kwa mabinti waliozaa, tunataka wasichana wabichiwabichi, ili hata
wakiangaliwa na wateja, wavutiwe,” alisema meneja yule, mzee Mapunda.
“Naomba unipe nafasi,” aliomba Estelina huku akipiga magoti.
“Hakuna kazi kwa wakimama, tunataka mabinti.”
“Ila naweza kuwaburudisha wateja hata kwa kuimba,” alisema Estelina.
“Unajua kuimba?”
“Najua.”
“hebu imba kidogo nisikie,” alisema mzee Mapunda.
Hapo ndipo Estelina alipoanza kuimba. Sauti yake ilikuwa ni ya kipekee mno,
kila alipozidi kuimba zaidi na ndipo mzee Mapunda akaonekana kuvutiwa zaidi
mpaka wakati mwingine kutikisa kichwa chake, juu kwenda chini, chini kwenda
juu.
“Safi sana. Nilikuwa natafuta muimbaji, nahisi utatufaa,” alisema meneja
Mapunda.
Kwa sababu alikuwa na kipaji cha kuimba, hiyo ikaonekana kuwa nafasi yake
ya kipekee ya kuwa muimbaji ndani ya baa hiyo. Akapewa chumba ambacho
alikuwa akilala na wenzie wawili ambao kuishi na Estelina ilionekana kuwa
mzigo mkubwa.CHANZO:  https://deusdeditmahunda.blogspot.com/
Kila wakati mtoto wake alikuwa akilia tu, haikujalisha kama ni usiku au
mchana. Mtoto akawa kero kwa wenzake, kuna wakati walikuwa wakimwambia
ukweli kwamba mtoto wake alikera lakini kila siku walipoona hali hiyo inazidi,
wakaamua kukaa kimya huku wakikereka mioyoni mwao.
Kila siku kazi yake kubwa katika baa hiyo ilikuwa ni kuimba tu. Japokuwa
alikuwa akipenda sana kufanya hivyo lakini kazi ile ikaonekana kuwa kero
kwake.
Kila wakati wanaume waliokuwa wakija hapo kunywa walikuwa
wakimshikashika makalio yake na hata wengine wakidiriki kumwambia waende
wakalale pamoja kitu ambacho kwake hakikuweza kukubalika.
Kutokana na mvuto wa nyimbo nzuri alizokuwa akiziimba, wateja wengi
wakaanza kumiminika ndani ya baa hiyo, sifa zikaanza kusambaa kila sehemu
kwamba ndani ya baa hiyo kulikuwa na binti mdogo aliyekuwa akiimba nyimbo
nzuri.
“Huwa ninakuja hapa kwa ajili ya huyu mwanamuziki tu,” alisema jamaa
mmoja ambaye alikuwa amekaa kwenye meza moja na wenzake watano.
“Ana sauti nzuri sana. Unajua sauti hii inaweza kumtoa nyoka pangoni!”
alisema jamaa mwingine na wote kuanza kucheka.
Mameneja waliokuwa wakimiliki baa nyingine walipoona hivyo, nao wakaanza
kuwaweka waimbaji katika baa zao. Hiyo haikusaidia, sauti ya Estelina ilikuwa
ni ya kipekee sana ambapo kila alipokuwa akiimba, hata kama ulikuwa wapi,
pale unapoisikia tu ilikuwa ni lazima uende huko kushuhudia.
Baa ya Mapesapesa ikaanza kupata watu wengi, hata wale ambao hawakuwa
wanywaji, kila walipokuwa wakipita na kumuona Estelina akiimba, walisimama
na kuanza kumsikiliza.
Taarifa juu ya Estelina hazikuishia hapo, kila siku zilizidi kusambaa sehemu
mbalimbali kwamba kulikuwa na msichana aliyekuwa akiimba kwa sauti nzuri
kama malaika jambo lililoendelea kuwakusanya watu ndani ya baa hiyo.
Wageni kutoka Dar es Salaam na mikoa mingine, kila walipokuwa wakiingia
ndani ya Singida, waliambiwa kuhusu Estelina kitu kilichowafanya kumiminika
zaidi ndani ya baa hiyo.
“Aiseee, huyu dada anaimba balaa, sauti yake naifananisha na Diana Rose,”
alisema mwanaume mmoja na kumtaja mwanamuziki huyo wa Marekani
aliyekuwa akivuma sana kipindi hicho.
“Hebu isikilize sauti yake, hii ni sauti ya mrembo haswa,” aliingilia jamaa
mwingine.
Mbali na kipaji cha uimbaji alichokuwa nacho, kwa uzuri, Estelina alikuwa
ameumbika sana. Alikuwa mrefu wa saizi ya kati, mweupe, nyuma alikuwa
amejaziajazia huku sura yake ikiwa ni ya kitoto ambayo kwa wazungu
wangeiita ‘Babyface’.
Ukiachana na hayo, Estelina alikuwa na mguu iliyojaa, kiuno chake kilionekana
wazi na kila alipokuwa akipiga hatua, huku nyuma milima miwili ilikuwa
ikipishana, huu ukienda huku, ule unakwenda kule.
Mbali na umbo hilo, kuwa na mtoto, bado Estelina alikuwa na kifua kizuri.
Matiti yake hayakuwa yamelala kama ilivyokuwa kwa wanawake wengine
waliozaa, chake, kilikuwa kimesimama kitu kilichoonyesha kama alikuwa
ametoka kuvunja ungo juzi.
Umbo lake liliwatoa udenda wanaume wengi kitu kilichowapelekea umtongoza
mara kwa mara lakini msichana huyo hakutaka kuwaelewa kabisa.
Mameneja wa baa nyingine wakagundua kwamba mafanikio ya Baa ya
Mapesapesa ilikuwa ni sauti nzuri ya Estelina. Japokuwa walikuwa na
wasichana wao waliokuwa wakiimba lakini kwa Estelina alionekana kuwa
tofauti kabisa.
Waliwaita wasichana kujaribu kuimba, wengi waliweza lakini kamwe
hawakuufikia uwezo wa sauti nzuri iliyokuwa ikisikika kutoka kwa Estelina.
“Tunataka uje kufanya kazi kwetu,” alisema jamaa mmoja, alikuwa meneja wa
Baa ya Polepole.
“Mtanilipa shilingi ngapi kwa siku?” aliuliza Estelina.
“Kwani hapa unalipwa kiasi gani?”
“Elfu moja.”
“Sisi tutakupa elfu moja na mia tano.”
“Sawa. Ngoja nijifikirie.”
“Tukupe muda gani?”
“Wiki moja.”
Dunia haikuwa na siri, japokuwa walikuwa wamekaa wawili tu wakiongea,
baada ya siku mbili maneno hayo yakamfikia mzee Mapunda ambaye kwa
harakaharaka akamuita Estelina ofisini na kuanza kuongea naye.
“Naomba usituache, nitakulia elfu mbili na mia tano kwa siku,” alisema mzee
mapunda.
“Hiyo tu?” aliuliza Estelina?”
“Na chumba. Kitakuwa chumba cha peke yako, nitamuajiri mfanyakazi awe
anakaa na mtoto wako,” alisema mzee Mapunda.
“Hakuna tatizo.”
Sauti yake nzuri iliendelea kuwavutia watu wengi. Mzee mapunda
alikwishagundua kwamba wateja wengi walimiminika katika baa yake kwa ajili
ya Estelina tu na ndiyo maana hakutaka kumpoteza mtu huyo.
Alijiahidi kumfanyia kila kitu kuhakikisha kwamba anamshikilia, anakuwa wake
na kuendelea kuwavutia wateja mahali hapo. Baa ya Mapesapesa iliendelea
kukua zaidi, kila siku watu walikuwa wakimiminika katika baa hiyo, ghafla bin
vuu, Estelina akajikuta akianza kuukwaa ustaa hapo Singida Mjini kutokana na
umahiri wake katika kuimba.
CHANZO:  https://deusdeditmahunda.blogspot.com/
Estelina aliendelea kuimba kama kawaida, akapata umaarufu mkubwa huku Baa
ya Mapesapesa ikizidi kupata wateja wengi. Sauti yake bado iliendelea kuwa
kivutio kwa watu wengi. Jina lake lilikua na kuheshimika kila kona.
Sifa zake, mbali na Singida, watu kutoka Dodoma wakaanza kusikia mengi
kuhusu Estelina kitu kilichowafanya kusafiri kuelekea huko, nao walitaka kuisikia
hiyo sauti ambayo ilijulikana kama ya kumtoa nyoka pangoni.
Walipofika huko, waliamini kile kilichokuwa kimeongelewa, sauti yake ilikuwa ni
zaidi ya ile iliyozungumziwa kwamba ni ya kumtoa nyoka pangoni.
Kabla ya Estelina kufika katika baa hiyo, kwa siku zilikuwa zikiletwa kreti za
pombe kumi na mbili lakini mara baada ya msichana huyo kufika katika baa
hiyo, bosi, mzee Mapunda akaanza kuleta zaidi ya kreti mia mbili kwa siku na
zote zilikuwa zikiisha.
Yalikuwa ni mafanikio makubwa na ndiyo maana kila siku alikuwa akipambana
kuhakikisha kwamba anambakisha Estelina ndani ya baa yake, hakutaka aende
sehemu yoyote ile.
Kwa Estelina, maisha yake yalikuwa yamebadilika, alianza taratibu kupokea
kiasi kidogo cha fedha na mwisho wa siku dau lilipanda na kufikia kiasi cha
shilingi elfu tano.
Hiyo ilikuwa mwaka 1991, kiasi hicho kilikuwa kikubwa ambacho kiliyabadilisha
maisha yake kwa ujumla. Mtoto wake, Maimartha alikuwa amekua, kwa wakati
huo alikuwa na miaka mitatu.
“Estelina, ninataka kukuoa, haki ya Mungu tena,” alisema Steven, jamaa
aliyekuwa akiendesha magari ya mizigo kutoka Singida, kwenda Dar na sehemu
nyingine nchini Tanzania.
“Unataka kunioa?” aliuliza Estelina.
“Ndiyo, nataka nikuweke ndani kabisa, halafu tunakwenda Mjini Dar es Salaam
kuishi pamoja,” alisema Steven.
“Hapana, sitaki kwenda Dar.”
“Kwa nini Estelina? Unajua Dar kuzuri, ukienda kule, kuna baa nyingi, utakuwa
ukiimba na kulipwa kiasi kikubwa cha fedha,” alisema Steven.
“Sitaki kwenda Dar na sitaki kuolewa.”
Steven alikuwa mmoja miongoni mwa vijana wengi waliokuwa wakimtaka
kimapenzi Estelina. Hakuwa msichana mwepesi wa kuwakubali wanaume, kila
alipokuwa akiambiwa kwamba anataka kuolewa, Estelina alikuwa akikataa
kabisa.
Aliyathamini sana maisha yake, aliwafahamu watu wengi ambao walikuwa
wakiteseka ndani ya ndoa zao, walikuwa wamefuatwa vizuri na wanaume kwa
ahadi ya kuolewa, baada ya kuingia kwenye ndoa, matatizo yalianza.
Yeye kama yeye alikuwa akijiweza kimaisha, alilala sehemu nzuri, alikuwa vizuri
na alilipia matumizi ya kila kitu alichokuwa akikihitaji, hakuona kama kulikuwa
na sababu ya kuolewa.
Kila mwanaume aliyekuwa akimfuata, alimkatalia kwa kumwambia kwamba
alijisikia vizuri kuishi peke yake kuliko kuishi na mtu.
Kuimba katika baa ya Mapesapesa hakukuisha, kila siku watu walikuwa
wakikusanyika katika baa hiyo, viti havikutosha na hata eneo lilikuwa dogo
lakini mzee Mapunda hakutaka kubadilisha eneo, alitaka kubaki hapohapo.
Mwaka wa tano ulipoingia, bado Estelina alionekana kuwa msichana mrembo
sana ambaye alimvutia kila mtu aliyekuwa akimwangalia. Figa yake ilikuwa
matata, nyuma alikuwa amejaa, sura ilikuwa nzuri.
“Dada habari yako,” alimsalimia kijana mmoja, huyu alikuwa Paul.
“Nzuri. Mambo vipi.”
“Poa tu. Wewe ndiye muimbaji hapa?” aliuliza kijana huyo.
“Ndiyo mimi. Kuna lolote?”
“Yeah! Nilipita hapa jana, niliisikia sauti yako, hakika umebarikiwa,” alisema
kijana yule.
“Nashukuru.”
Estelina hakuwa na muda wa kuongea na wanaume, kila mwanaume aliyekuja
mbele yake, aliongea naye kidogo na kuondoka zake. Aliwajua vilivyo wanaume,
wengi walikuwa wakija katika sura ya upole lakini mioyo yao ilikuwa mikali
zaidi ya simba.
Mwanaume huyo, Paul hakuacha kuja mahali hapo, kila siku alikuwa akija na
kumsalimia Estelina, alipoanza kuimba tu, Paul alikuwa akiondoka zake.
Hali hiyo ikaendelea kwa mwezi mzima mpaka Estelina akaijua ratiba kamili ya
Paul kuja hapo baa na kuongea naye. Kwake, kijana Paul alionekana kuwa
tofauti na wanaume wengine.
Paul alikuwa kijana mpole kupita kawaida, kila alipokuwa akiongea naye,
alikuwa akisikika kiupole sana. Japokuwa alikuwa amemzoea kwa kipindi kirefu,
lakini kamwe kijana huyo hakuwahi kumtongoza, alikuwa akipiga naye stori
kawaida tu na kuondoka zake.
Hakuwa mlevi, kila alipofika hapo baa, alikuwa akiagiza soda na chakula,
anakula, Estelina alipokuwa akitaka kuimba, ananyanyuka na kuondoka zake.
Taratibu, Estelina akaanza kuumia moyoni, alitamani sana Paul aisikie sauti
yake kila alipokuwa akiimba lakini mwanaume huyo alikuwa akiondoka kila
Estelina alipotaka kuimba.
Tayari moyoni mwake kukaanza kujengeka kitu cha tofauti sana, kila alipokuwa
akimuona Paul, alijisikia kabisa kuwa na furaha zaidi na kila mwanaume huyo
alipokuwa akiondoka, moyoni alijisikia mnyonge.
Hali hiyo ilimuumiza mno, alivumilia zaidi lakini mwisho wa siku akashindwa
kuvumilia, alichokifanya ni kumsubiria mwanaume huyo afike tena hapo baa na
kumuuliza ni kitu gani kilichokuwa kikimsibu mpaka kuondoka kabla ya yeye
kuanza kuimba.CHANZO:  https://deusdeditmahunda.blogspot.com/
Katika siku hiyo ambayo alikuwa akimsubiri Paul kwa hamu kubwa, hakuweza
kutokea mahali hapo. Estelina akaanza kupatwa na wasiwasi, hakujua ni kitu
gani kilikuwa kimemsibu.
Siku hiyo akajipa moyo kwa kuona kwamba inawezekana alikuwa bize,
akasubiri siku inayofuatia, nayo hakutokea, Estelina akanyong’onyea. Hatimae
wiki nzima ikapita, bado Paul hakutokea.
Mwezi wa kwanza ukatimia, mwezi wa pili ukaingia na wa tatu kukatika, Paul
hakurudi tena hapo baa kitu kilichomsononesha mno Estelina.
“Paul, upo wapi? Rudi mahali hapa japo hata siku moja tu, nimekukumbuka
mno,” alisema Estelina, maneno hayo hayakusaidia kitu chochote, mwezi wa
sita ukakatika, Paul hakuonekana machoni mwake.



ITAENDELEA